Strona:Ozimina.djvu/311

wyniosłością polskich panów radykalnych, a poderwany godnością osobistą, powiedział mu, niby szeptem, w nos:
 — Mnie inna tera robota nastała. Ja jestem na fonduszu partyjnym.
 Lecz w tejże chwili skleiły mu się usta, a twarz przybladła. Profesor odruchowo wejrzał na Komierowskiego.
 I przeraził się sam w tej chwili jego oczu, dotychczas zawsze głuchych i wymijających.
 Nastała ciężka chwila ciszy.
 Jur stał wciąż blady, wyciągając mimowoli ramiona po bokach.
 Wreszcie jakby uwolniony z pod tego przybicia spojrzeniem, zwrócił się do panów Bogdanowicza i Mikulskiego, pod ich adresem wypowiadając swoją obronę:
 — Bo krzywda, moi panowie, to nie po świecie sobie chodzi, tylko po ludziach, — czynił zarazem przytyk do ich abstrakcyjnych teoryi, których nasłuchał się był widocznie, i rehabilitował prawo swego kułaka. — Choćby i tamten »lokatur« on cały. Musowo było z nim się załatwić. Som takie pijawy, po bagnach nędzy osobliwie, których nikt nie wyłowi. Kto go tknie, kto świadczyć będzie, kiedy go się wszyscy strachali? I te dziwek dranie nawet, te łobuzy, zuchy one, a nie poradzili z nim przecie, choć go czasem który swym lichym kozikiem ukłuł... Bo organizacyi między nimi niema!... A tamtemu co? — w szpitalu się tylko wypyszniał. Ledwo wylazł: i ot jaką śtukę urządził onej wdowie. Wszystkie jej przecie wątpia wydziabnął z brzucha pięknie na wierzch. Nie zobaczysz: mig i już! Uu! — majster on na nóż.