Strona:Ozimina.djvu/321

gapiem, — zadumają mu się ręce same... Wojna! — owóż rzecz podobna, a większa jeszcze. Oto jeden z nich tu stojący już się dziś zrana gotował był do koszar. Buty za swoje kupił, — radzili społecznie, oglądali sumiennie, — łyżkę drzewnianą za cholewę wsunął, z babą i dziećmi się pożegnał i, złej doli na złość, zaciął się w sobie: zuchem szedł! Aliści zaskoczyło go to na ulicy. Chłopu zrzedła gęba, zgasł w oczach i roztrząsł się cały. Słuchał tedy ludzkiej mowy rad: niech gwarzą, niech zagadają rzeczy nagłość.
 Mącił im rozmowę starowina suchy, stróżujący opodal lichemu domostwu robotniczej biedy.
 — Z mikołajewskich ja! — bąkał raz po raz. — Dwadzieściam lat z okładem służył.
 Skoro już stary gadać się napiera, pytali o »sewastopolską«: niech powie, co wie.
 Staruszek drapał się w głowę, szperał w niej, wreszcie wygrzebał coś z pamięci:
 — Bywało, że, z onych ich brzuchów, cośmy ich nadźgali, tak kapustą śmierdziało, że hu!... No, mówię.
 Zadumał się, rozkiwał głową, wreszcie podniósł ku nim swe królicze oczy:
 — A z nas co śmierdzieć miało? Razowiec? Kasza?... Gdzie my co innego kiedy widzieli!
 Tyle tylko pozostało na starość we łbie wojownika. Ruszały się tylko w zadumie wole jego szczęki, które nie dość się napracowały w życiu nad jadłem i nie mogą tego światu darować nad grobem.
 — Medal mam! — poprawił się przecie. — Niedzielą, do kościoła to go se i zawieszam.