Strona:Ozimina.djvu/322

 Urągnęli ludzie nad nim.
 — Tobieby kiełbasę w zęby na niedzielę dawać.
 — I zsobaczeć tak! — mruknął ten, co na wojnę dziś szedł.
 Zapędzili go w złości samego do tej roboty, która tu na nich wszystkich czekała. Wziął miotłę, piachu kosz i ruszył obojętnie sprawować swoje. A oni zagadali między sobą.
 — A pani co uważa?! — rozległ się niebawem za nimi głos tegoż staruszka, lecz tym razem surowy, stróżowski: na urzędzie. — Tu nie wolno wcale! Ja mam prawo areśto... Co ona będzie za taka? — wracał do swej gromady, wskazując im jakąś pomykającą się przy parkanie białą postać kobiecą. — I skąd ona tu się wzięła? Toć bramy zamknięte z przykazu, a ulica puściutka. Skąd ona? Z pod ziemi wylazła?...
 Zamilkli i patrzeli uważnie na tę kobietę, sunącą pod parkanem: drobna była z siebie i szeroko przysłonięta jasną rotundą z białym futrzanym kołnierzem; jakiś strojny błękitny czepiec osunął się z włosów płowych.
 — Co ona będzie za taka?... Jakby z tancbudy szła.
 — Wszelaki dziwny naród na taką okazyę dyabeł z całego miasta sprasza.
 — Te, pani! co pani tam uważa?...
 Ruszyli ku niej krokiem prędkim.
 — Mnieby tam do niej... — dreptał za nimi staruszek, wlokąc za sobą wielką miotłę, — mnie tam do niej nie skoro było. Lepiej zdaleka postraszyć. Powiem wam: tu