Strona:Pójdźmy za nim (Sienkiewicz).djvu/022

ków ludzką łatwowierność. Ale on już nie miał wyboru i chwytał się wszelkich środków.
 W tym czasie przyjechał z Cezarei do Aleksandrji sławny lekarz, Żyd, Józef, syn Khuzy. Cinna sprowadził go natychmiast do żony — i przez chwilę nadzieja wróciła do jego serca. Józef, który nie wierzył w greckie i rzymskie bogi, odrzucił z pogardą mniemanie o Hekacie. Przypuszczał, że to raczej demony opętały chorą, i radził opuścić Egipt, gdzie, prócz demonów, także i wyziewy błotnistej Delty mogły szkodzić jej zdrowiu. Radził też, może dlatego, że sam był Żydem, udać się do Jerozolimy, jako do miasta, do którego demony nie mają przystępu, i w którem powietrze jest suche i zdrowe.
 Cinna tem chętniej poszedł za jego radą, że naprzód nie było już innej, a powtóre, że Jerozolimą rządził znajomy mu prokurator^[1], którego przodkowie byli niegdyś klientami^[2] domu Cinnów.
 Jakoż, gdy przybyli, prokurator Pontius przyjął ich z otwartemi rękoma i oddał im na mieszkanie własny dom letni, leżący wpobliżu murów. Ale nadzieja Cinny rozchwiała się jeszcze przed przybyciem. Trupia twarz patrzała na Anteę nawet na pokładzie galery, po przyjeździe zaś na miejsce chora oczekiwała południowej godziny z taką samą śmiertelną trwogą, jak niegdyś w Aleksandrji.
 I tak im poczęły schodzić dni w pognębieniu, lęku, rozpaczy i oczekiwaniu śmierci.

1. Prokurator (z łac.) — wielkorządca, gubernator prowincji;
2. klient (z łac.) — w Rzymie starożytnym klientem zwał się ubogi obywatel, pozostający pod opieką możnego patrycjusza, który nosił miano patrona.