Strona:Pójdźmy za nim (Sienkiewicz).djvu/043

mruk. Grzmot zbudził się, wstał, przetoczył się ze straszliwym łoskotem od wschodu na zachód, a potem, jakby zapadał w bezdenne przepaści, odzywał się niżej i niżej, to cichnąc, to wzmagając się, wkońcu huknął, jak grom, aż ziemia zatrzęsła się w posadach.
 Jednocześnie olbrzymia sina błyskawica rozdarła chmury, rozświeciła niebo, ziemię, krzyże, zbroje żołnierzy i zbitą, jak stado owiec, tłuszczę, niespokojną i trwożną.
 Po błyskawicy zapadła jeszcze grubsza ciemność. Wpobliżu lektyki ozwały się łkania jakichś kobiet, które również zbliżyły się do krzyża. Było coś przerażającego w tem łkaniu wśród ciszy. Ci, którzy pogubili się w tłumie, poczęli się teraz nawoływać. Tu i owdzie ozwały się przerażone głosy:
 — Ojah! oj lanu! zali nie Sprawiedliwego ukrzyżowano!?
 — Który dawał świadectwo prawdzie! Ojah!
 — Który wskrzeszał zmarłe! Ojah!
 A inny głos zawołał:
 — Biada ci, Jeruzalem!
 Inny znów:
 — Ziemia zadrżała!
 Druga błyskawica odkryła głębie nieba i ukazała w nich jakby olbrzymie, ogniste postaci. Głosy ucichły, a raczej zginęły w poświstach wichru, który zerwał się nagle z olbrzymią siłą, zdarł mnóstwo chust, opończy i począł rzucać niemi po wyżynie.
 Głosy poczęły znów wołać:
 — Ziemia zadrżała!
 Niektórzy jęli uciekać. Innych trwoga przy-