Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/023

 — To dopiero wieczór wilija?... — pytał żałośnie młodszy.
 — Cały dzień wilija, ale się dopiero na wieczór je...
 — Na wieczór!... — szepnęli smutno obydwa i spojrzeli ku garnkom, stojącym rzędem na nalepie.
 Niezadługo wróciła Tereska i jęła się łupienia kartofli. Matka pokończyła swoje, zapaliła w piecu i szła robota po robocie, raźno, wartko... W dymnej izbie wisiało oczekiwanie rok niewidzianej wilji...
 Niebawem i Błażej wrócił z podłaźnicką. Zmarzł jak sęk, bił kerpcami o ziemię i pchał się ku piecowi...
 — Mróz, jak sto djabł...
 — Cit!... — pogroziła mu żona — wilija dzień święty... Nie obrażaj Boga i ku piecowi się nie pchaj, boś nie piecuch!... Jeszcze mi do ciasta naprószysz. W izbie nie umarzniesz...
 Błażej, zbity z tropu, łypnął oczami, jeszcze raz kerpcem jęknął o ziemię i pognał do stajni, wrzucić wołom garść siana. O woły dbał, jak każdy chłop, który im ma co dawać...
 — Tereska! — zbaczyła se matka — leć no za ojcem, niech zruci drobnego siana...
 — Na stół! Prawda! — klasnęło w dłonie dziewczę i pobiegło za ojcem na boisko.
 Matka przykładała drew do pieca. Dym walił się na izbę i sięgał prawie do samej ziemi. Dusiła się kobiecina, raz po raz wycierała oczy fartuchem i uparcie nie odstępowała nalepy...
 — Dyć się przecie musi przewalić... — powtarzała głośno.
 — Mamo! szczypie! dym!... — wołoł Józuś.
 — To idź do izdebki... czemu tu siedzisz?...
 Wojtuś pociągnął braciszka, rzucili się strzałą przez sień, drzwi tylko do izdebki zaskrzypiały...