Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/043

Był i Tomek od Kozery i Sobek od Kopańdy i Błażek od Kusia — nikogo z bliższych nie brakowało.
 Wikcia pozierała ku drzwiom, czy jeszcze ktoś nie przyjdzie... Ale tego ktosia jakosi nie widać...
 — Musi przyjść — szeptała sobie. Leciał za mną od kościoła, jak opętany. Wczoraj się ludzie ze mnie śmiali, a dziś zaś z niego, bo ja była na przod ku... aha! Tak się ludzi za nos wodzi, jak sami nie idą...
 Urwała myśli, pełne wewnętrznej otuchy, bo już stary Szczepan, którego co dopiero powiązali, wytrząsł z rękawa flaszkę wina, postawił na stole i począł zapraszać po kolei...
 — Dyć jutro dopiero Jana-pijaka, a wy dziś chcecie pić? — oganiał się Jantek.
 — E, pódźcież, nie onaczcie się — ciągnął go Szczepan. — My se ta poradzimy. Przekręcimy świętego Jana na Szczepana i bedzie. Oni się ta o to nie pokłócą.
 Zebrani huknęli śmiechem. Wnet „kolejka“ przeszła i drugi raz nawróciła kołem.
 — Jantoni! — woła Szczepan — ruszcie się no od pieca!
 — Pijcie, pijcie, mnie plecyska bolą. Tak mnie w kościele wywałkowali...
 — Ja przecie starszy, a nic mi, chwała Bogu — ozwał się Tomek.
 — Boście musieli chyba na polu stać...
 — Coby! Na środku kościoła. Jak mnie wzięli, padam wam, to mnie zanieśli przed ontarz, a podłogim kerpcami nie dotknął.
 — Mnie to uściskali niemało! — podjął Sobek. — Zdawało mi się, że już nie dychnę... Jażem zaklął na Miłosierdzie Pańskie, dopiero mię trochę popuścili. Przecie to dawniej takie ściżby nie robili.