Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/045

 — Haw mróz na polu! — ozwał się przybyły i tupnął nogą, stzępując z kerpców zmarzły śnieg.
 — Nic to, jak sam mróz — oświadczył Błażek.
 — Gorszy wiatr — przyświadczył Szczepan — on ta i słusznie, wicie, wiatr mrozowi gada: „Jakeś ty sam, to chłop pada: Nic nie dbam!... Jaż ja z tobom — to chłop rusza sobom!...“
 — Wiater huncfot! — dorzucił Tomek — ani za grajcar nie ma łagodności...
 — Ba, jakżebyście chcieli! — roześmiało się paru.
 Pogwarka płynęła żywo, bez natężenia myśli, które im latały, gdzie same żywnie chciały, z przedmiotu na przedmiot, zwinnie, jak pliszki po kamieńcu...
 Matka wciąż pozierała na Wikcię, ta zaś na drzwi.
 — Nie urada się doczekać!... — powtarzała sobie coraz gniewniej. — Jakby nie przyszedł... dałaby ja mu drugi raz! — No!...
 Tą stanowczą zapowiedzią uspokoiła się na chwilę.
 — Przyjdzie, coby nie — ozcymała se potem. — Jagem ino raz spojrzała na niego, tom już wiedziała, że przyjdzie...
 W te razy zadudniło w sieni. Drzwi się otwarły i przez próg chybnął do izby tęgi parobczak.
 — Niech będzie pochwalony!
 — Na wieki wieków! — Witajże Jędruś! — ozwali się chórem zgromadzeni. Wikcia szarpnęła matkę z radości. Jantek spojrzał na żonę.
 — Ma rozum — pomyślał już tysiączny raz w życiu i stanęło mu w myśli „przeznaczenie“.
 — Markotno ci na mnie? — szepnął Jędrek, wyciągając dłoń do Wikty...