Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/056

 — Ja wziął pół ćwierci pszenice i pół jęczmienia. Zmiesza się, i baba ta skutwasi co na święta, jaką placynę...
 — Po kieloż?
 — O, dyć drogo, bo na bórg. Żyd nie opuści. A płacić nima czem.
 Wszyscy kiwnęli głowami.
 — Nima czem...
 — Dużo ta ludu u kościoła? — spytał oracz.
 — Dyć niemało. Każdy też, niewyczytajęcy, przyjdzie pokłonić się Paniezusowi. Ale największy ścisk, to u Marka. Docisnąć się trudno. Bierą: kukurzycę, jęczmień, orkisz, a mąki, to już niemało worków poszło.
 — A to wszystko na bórg?
 — Ba, juści! O centa we wsi trudno, a każdy chciałby też na Święta cosi gdziesi, bo się wymorzył cały póst, że brzucha nie dopatrzy...
 Mimowoli oracz spojrzał na dół i kiwnął głową.
 — Nie dopatrzy — powtórzył.
 I przechodzili tak po jednemu, po dwóch, i znikali razem ze ścieżką w jałowcach, stadem przysiadłych na stromej uboczy.
 Chłopu się orać odechciało. Usiadł na pługu. Chłopiec podbiegł przed matkę, która już była niedaleko.
 — Jasiu, nie lećże tak! — zawołała zdala ku rozpędzonemu synkowi.
 — Przecie wam ciężko, mamusiu, to poniesę za was choć chwilę... — krzyczy, dobiegając zdyszany i gwałtem chce zdjąć tłómok z ramienia matki.
 Ojciec siedzi na pługu i patrzy. Dwie łzy, jak szklisty groch, stoczyły się po zoranej bruzdami twarzy.