Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/063

PIEKIEŁKO.

 Słońce, wytaczając się powoli z poza szczytów, padło promieniami na zadymione szyby w Błażkowej izbie. Rozwidniło się nagle w niskiej, zakopconej piekarni.
 — Wstawać! Kaśka, Maryna, Józek! — krzyknął Błażek, zrywając się z pościeli.
 — Do roboty! — szturknął babę pod żebro. — Nie cujes, kieli to dzień?!
 — Cy nie wściórnoscy! — zaklęła po cichu, przeżegnała się i wyskoczyła z łóżka. Poszła do kotła po wodę, a słoma wlokła się po izbie za spódnicą, którą po drodze opasywała. Błażek zaś podszedł ku wyrkowi i szarpnął za paruchę, okrywającą dwie chrapiące głośno, zwinięte w kłębek postacie.
 — Do połednia będziecie sie wylegować, cy co? Nie widzicie, ze juz kury od wody, a dziod z trzecie wsi?
 Maryna, leżąca z kraju, zesunęła się na ziemię i poczęła wycierać zaspane, błędne oczy. Józek mruknął parę słów niezrozumiałych i odwrócił się ku ścianie. Rozłoszczony ojciec zamierzył się pięścią.
 — Wstawoj, ty głuchy psie! Bo jak cie polnę!...
 Chłopak wytrzeszczył szeroko zaspane oczy.
 — Nie cujes, co ci godom?
 — Przeklęty łysopol!... — wypadło od nalepy, gdzie baba rozdmuchiwała wągle.