Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/067

 Stary, zapatrzywszy się w okno, pochylił łyżkę. Mleko z niej wylało się na ziemię.
 — E jakze ty jes, weredo? — szturknęła go styliskiem baba.
 Nie odpedział jej jeszcze, kiedy coś zadudniło w sieni, a potem drzwi zaskrzypiały na zawiasach.
 Obejrzeli się wszyscy. Na progu stanął chuderlawy chłopina.
 — Niech bedzie pochwalony!
 — Na wieki wieków! Witacie kumotrze!
 — Podź-cie dalej! Zeprzyjcie sie...
 Przybyły kumotr zerknął ukradkiem po izbie i uśmiechnął się złośliwie.
 — E dyć wy se tu jecie, jecie... a nic nie wiecie, co sie stało...
 — Coz takiego?! — wrzaśli naraz wszyscy.
 — No, coz takiego — cedził zwolna przez zęby uśmiechając się ciągle. — Nic takiego, ino wam sąsiadowe bydło wlazło do kapusty...
 — Kaśka, Maryna, Józek! — wrzasnął stary.
 Wszyscy naraz praśli o ziem łyżkami, poskakowali i zrobili taki ścisk we drzwiach, żeby palca między nich nie wsunął; porozbijali głowy o słupy lecieli kupą...
 Chuderlawy chłopina wysunął się za nimi, wyszedł drugiemi drzwiami, a idąc chodnikiem na dół, trząsł głową i dusił w sobie cichy, złośliwy śmiech...
 — Niech mają — szepnął. — Niech se ta łby pourywają...
 Nad miedzą stanął, obejrzał się za okół. Wszyscy czworo chodzili po rządkach z oczami wbitemi w ziemię.
 Od czasu do czasu podnosiła się wśród nich wrzawa i „psie pokuse” dolatywały uszu stojącego, którego wargi drgały tajonym śmiechem.