Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/073

 — O czemże wy gadacie? — szarpnął go Jędrek za rękaw.
 Pisarz, zbity z tropu tak niesłychaną uwagą, chrząknął raz, chrząknął drugi raz, wreszcie wychylił duszkiem stojącą przed nim szklankę.
 — Bieda jest, bo jest! — począł, ocierając usta.
 — Tak mówcie! — wrzasło paru — co tam filozofy!...
 — A wiecie, skąd się bierze?
 — Ba! Kadukby ta odgadł... Przyszła i jest psiapara.
 — A co gadał ksiądz pleban?
 Wszyscy się zastanowili.
 — No, co gadał? Powiedzcie... — szepnął Tomek.
 Pisarz potoczył dokoła okiem filozofa, „który okiełznał emanacyę“...
 — Grzech jest w narodzie! — huknął. — Grzech jest i nic więcej...
 — A bieda kany się podziała? — wtrącił Jędrek żałośnie z końca stołu.
 Pisarz ku niemu oczy gniewnie obrócił.
 — Bieda jest w grzechu, a grzech w biedzie! Rozumiesz teraz?
 A gdy wszyscy milczeli, podniósł głos i tak prawił:
 — Ksiądz pleban dokumentnie wyłożył, o co się rozchodzi. Nie idzie — prawi — o tych, co się zabawią w karczmie, albo w Kółku. Bo co biedny człek ma w niedzielę robić?
 — Hej! — potaknęli.
 — Ino o tych idzie, co pod dzwonnicę nie zajrzą, a dom Boży obchodzą z daleka... Ci to heretycy, niedowiarki — prawił — co niedzielę świętują w chałupie, wymijają ućciwych ludzi, do spowiedzi