Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/074

nie idą, jak rok długi, ba ino grzeszą i grzeszą... Oni to rozumu uczą się z pism djabelskich i bezbożnych książek, oni to djabłu zaprzedali swą duszę na wieczne zatracenie.
 Tu odsapnął pan pisarz i wychylił szklankę.
 Potem otarł pot z czoła, na którem żyłami wypisane stało kaznodziejstwo.
 — Jest tu między wami kto taki, co widział te bezbożne pisma?
 Milczenie.
 — Chwała Bogu! Sprawiedliwość nie odeszła z narodu... Was to Bóg karze za tych zaprzedanych; cała wieś cierpi za jednego...
 — Za Cyrka! — szepnął Tomek.
 — Za Cyrka! — powtórzył pisarz i zaraz dodał: — Dwa tygodnie słonka nie widać. Paniezus zasłonił swoje oblicze przed nami...
 — Bo my niegodni...
 — Kto niegodny?!
 Powstał hałas. Z hałasu nic nie można było zrozumieć, tylko jedno słowo: Cyrek.
 — Ta psiakrew! Ta nas gubi...
 — Djabłu duszę zaprzedał!
 — Ksiądz pleban... — począł pisarz.
 Nie słuchali go. Zajadłość na Cyrka rosła; dopowiadali o nim coraz to nowsze historje.
 — Idę se — mówił Tomek — wyjrzeć na pasterzy, a ten, wiecie, co robi w samiutką sumę? wiecie?
 — Co?
 — Kwiczole chyta... „Zjadłeś ty djabła, aj-eś ty zjadł“ — powiadam mu — „toś tu? A któż za ciebie w kościele?“ — „Ja — pada — za siebie najął“... — „Kogo?“ — pytam się. „Błażeja Szczyptę“ — odpowiada. — „Ja mu siekł, a baba mu żęna“... „Poczekaj, hyclu!“ — mówię mu — djabli Szczypty za ciebie do piekła nie najmą; musisz ty sam odsługować“...