Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/075

 — Siedem roków, jak nie był do spowiedzi...
 — A przed kościołem mieszka...
 — Luter krotny! heretyk!
 Wójt się wmieszał.
 — Nie pije, pada, ani do karczmy nie chodzi...
 — E, bo mu djabli wódkę noszą do chałupy! Co się ma fatygować?
 — Dyć niejak!
 — Powiesić psiąkrew, to sie upamięta...
 — Nauczyć hycla rozumu!
 Wszyscy porwali się od stołu. W oczach każdego zaiskrzył się groźny, ponury fanatyzm.
 Nagle drzwi się otwarły i do izby wszedł Cyrek.
 Dwadzieścia nóg raptem posunęło się ku niemu, dwadzieścia pięści ujrzał nad swą głową. I zamiast się przerazić...
 — Zaczkajcie — rzekł spokojnie. — O co wam to idzie?
 Połowa pięści opadła.
 — Ty, niedowiarku, ściągasz na nas pomstę! Bez ciebie deszcz leje!...
 — Dejcież mi usiąść! — ozwał się Cyrek i, zwracając się do wójta, szepnął: — Cztery flaszki!
 Wszyscy, ździwieni, odstąpili go, patrząc po sobie, a wójt skoczył do szafki i postawił na stole cztery litry.
 Cyrek podszedł zwolna i nalał.
 — Kto nie pije?
 Nikt nie odpowiedział, więc przypił do pierwszego z kraju. Poprzysuwali się w milczeniu i nieśmiało. Żaden nie chciał być ostatnim. Pisarz jeno zapomniał sobie o zwyczaju i wypił tylko jedną szklankę.
 — To pijecie? — spytał Jędrek.
 — No... no... ktoby się to spodziewał?