Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/076

 — Niczemu się, moiściewy, dziwować nie trza... rzekł ostentacyjnie pisarz.
 Rozmowa się powiązała, i z drugą kolejką urosła w hałaśliwą gwarę. Każdy się do Cyrka zwracał, każdy chciał z nim mówić.
 — E każ-eście się zabrali? — pytali go.
 — Do folusza...
 — We święto?
 — Dyć kież pódę? W robotny dzień czasu nima, a tu portczęta ladaco...
 Wyciągnął nogę.
 — Słusznie macie kumie — ozwał się polowy — ale też uwazujcie na niedzielę, uwazujde, bo to grzech.
 Cyrek się roześmiał.
 — Jakby wam cielę zdechło w niedzielę... nie ratowalibyście?
 — A i pacierzy nie mówicie — dodał Jędrek — a pacierz od Boga nakazany...
 — Ba, i ja się bez pacierza nikany nie ruszam, bobych sie ruszyć nie zdołał... Zawdy go noszę na grzbiecie...
 Powstał śmiech.
 — Oj kumie, kumie! Byście choć do kościoła zajrzeli raz kiela czas... Naród się modli o pogodę... Dyć i wam potrzebna!
 — Ja tak uwazuję — począł Cyrek. — Ludzie sie modlą, to chwalą Bogu, to sie ta bez jednego obejdzie... Pan Bóg ta nie wie nawet, moiściewy, czy żyje na świecie jaki Cyrek...
 — Nie bajcież!
 — A do nieba sie ta nie napieram, bo mnie i tam posadzą na pośledniem miejscu... tak moiściewy!
 Kolejka przeszła rzędem.