Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/077

 — A potem i tak uwazuję — ciągnął Cyrek — jak sie wszyscy modlą, jak sie modli cała wieś, to honor Panu Bogu większy, niżeli odemnie... Tak, tak.
 Zadumał się, wsparty na ręce, i zwolna posępniał, a kumotrowie raczyli się rzetelnie jego winem.
 — Do nieba sie nie napiera... no powiedzcie! Co to za...
 — Bo i zresztą — mruknął Cyrek — nigdybych sie nie dokołatał... darmo! — podniósł głowę. — To tak naprzykład: Ja wnoszę do starosty suplikacyę i wójt wnosi... To wójta pierwi przyjmą, posadzą na stołku, a ja muszę stać w sieni, burzyć sie i czekać.
 — Sprawiedliwie! — kichnął wójt.
 — Na zdrowie! — odpowiedzieli.
 — Toż to — kończył Cyrek — prędzej wy uprosicie u Pana Jezusa pogodę, niżeli ja mizerny człek...
 — Sumiennie gada! — rzekło paru.
 — A jak wam bedzie słoneczko świeciło, to przecie na mój grunt nie poleje...
 — Dyć każ-by!
 — I ja sie wtedy, wicie, będę w polu uwijał.
 Nic nie umieli odpowiedzieć.
 Wszystkim przypadały do serca rozumne słowa.
 — To ci łeb! — mówili między sobą.
 — Haraku! — krzyknął pisarz i spojrzał dumnie na obecnych. — W mig pojawiła się flaszka.
 — O, tu mnie już nie upytacie — szepnął Cyrek i powstał.
 — Każ uciekacie?
 — Muszę!
 — Kanyż wam tak pilno?
 — Czas nie stoi, ba idzie... Zawdy go trza gonić, aby nie uciekł...
 — Dyć mądrze gadacie, bo mądrze, ale... napijcie się z nami!