Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/104

 Mrok zapadał coraz czarniejszy. Z polan pasterze zganiali woły do koszarów. Wyręby majaczyły w dole jak żydowskie cmentarze. Siedzieliśmy długi czas w cichem zasępieniu. Z roztoki pełzały ku nam zwolna mroczne cienie.
 — Ale zanocujecie w kolebie, bo każbyście szli? — rzekł chłop, powstając.
 — Zanocuję.
 — To trza przystroić drew na ogień.
 Ruszyłem za nim ku kolebie, na drugi koniec polany. Niezadługo nazwłóczył z przylasku suchych gałęzi i pniaków i zapalił w kolebie ognisko. Usiedliśmy na progu szatry. Za plecyma trzaskały palące się gałęzie, przed nami noc spokojna i mroczne w dali szczyty. Zimny podmuch przywiewał ku nam urywany szum roztoki leśnej, to jakieś szepty i głosy niezrozumiałe. Na Obidowcu zajaśniało duże ognisko.
 — Kto hań to pali?
 — Porębianie — odrzekł chłop z namysłem. — Napewno oni... Tak, tak... Pamiętacie wy? E, pewnie, że nie pamiętacie, bo to już kiela roków...
 — Co takiego?
 — Te ognie po górach... Za moje pamięci, drzewiej, palili wszędy po wierchach smolne słupy...
 — Na co?
 — Bo padali, że panowie pódą od Babie Góry i będą wszystkich rznąć z kraja... Naród się strachał i krył po lasach i wtedy to, wicie, dawali na znak jedni drugim ogniste wici... Hej! Były to czasy, były...
 — Cicho-no, ktosi śpiewa...
 — E, dyć!
 Skoro wiatr nieco ucichnął, doleciały nas wyraźne słowa: