Strona:Płanety (Władysław Orkan).djvu/111

 — Ale biedy takiej nima, nie wierzcie. Ino to wicie, nie wezwyczajone, to sie mu ta i cnie... Schodził on kawał światu — dodał po chwili — za morzem był i wszędy. Padają, że siedmioma językami gada, ale ja temu nie wierzę.
 — I tu trafił na swoje nieszczęście...
 — Ja medytuję — przerwał — że nieszczęściów nima, ani szczęściów...
 — Ino?
 — Ino są jakiesi płanety: złe i dobre. Ale złych jest więcy... musi być więcy...
 — Czemu?
 — Bo sie ludziska skarżą, a to niedobry znak...
 Przysunął się ku mnie i gorączkowo począł mówić. Oczka mu błyszczały, jak dwie na słońcu krople.
 — Trojakie są złe płanety, trojakie... Jedne chodzą po niebie, drugie ziemią, a trzecie po ludziach... Te najgorsze, co po ludziach chodzą... Wierzcie mi!
 — E, bajecie...
 — Ja wam baję? — zastrząsł się nerwowo. — Popatrzcie się! — wskazał źródło, bijące w górę. — Ta woda była drzewiej hań w górze, nade drogą i płynęła z boku. Teraz zeszła tu na dół, ka widzicie, i bije prościutko do góry... Wiecie, czemu tu zeszła? wiecie?
 — No?
 — Bo przysła na nią płaneta... Śmiejcie sie, a ja wam gadam, że tak.
 Nastało milczenie. On z miłością oczka nieduże utkwił w wodzie, a potem kiwał głową, jakby jej żałował.
 — Musiało się jej cosi stać, musiało... — poszepnął z cicha. — Abo kto napluł jej w oczy, abo co, że sie ozgniewała i uciekła na dół... Wierzcie mi — dodał głośno — że i woda ma takie samo czucie,