Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/077

Zmieniłem bieg twych myśli przez komizm mojej mówki pogrzebowej oraz małą sprzeczkę jaka stąd wynikła. Przyznaj teraz, iż myśl o kapitanie jest równie daleką od ciebie jak wóz żałobny, który go wiezie na miejsce ostatniego spoczynku. Co za tem idzie, myślę iż możesz podjąć historję swoich amorów.
 KUBUŚ. — I ja tak myślę.
 „Doktorze, rzekłem do chirurga, czy pan daleko mieszka?
 — Conajmniej o dobre ćwierć mili.
 — Czy masz wygodne pomieszkanie?
 — Dosyć wygodne.
 — Czy mógłbyś mieć do rozporządzenia łóżko?
 — Nie.
 — Jakto! nawet za zapłatą, za dobrą zapłatą!
 — Och, za zapłatą i za dobrą zapłatą, to znowuż co innego. Ale, mój przyjacielu, nie bardzo mi się wydaje, abyś był w możności zapłacić, a tem mniej dobrze zapłacić.
 — To moja rzecz. A czy znalazłbym u pana nieco opieki?
 — Wyborną opiekę. Mam żonę, która całe życie pielęgnowała chorych; mam starszą córkę, która goli jak z nut i umie zdjąć i założyć opatrunek niegorzej odemnie.
 — Ileżbyś pan policzył za mieszkanie, życie i starania?
 Chirurg mruknął skrobiąc się za ucho: „Mieszkanie... życie... starania... Ale któż mi da pewność zapłaty?
 — Będę płacił każdego dnia z góry.