Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/119

 — Może nie jest tak źle jak pani myśli.
 — Poturbowana strasznie, mówię panu że zostanie kaleką.
 — Trzeba zobaczyć; trzeba posłać po chirurga.
 — Już posłano.
 — Położyć do łóżka.
 — Już leży i jęczy tak, że serce człowiekowi pęka. Biedna Linka...“
 Wśród tych lamentów, rozlegał się dzwonek z jednej strony i wołanie: „Pani gospodyni, wina...“ Odpowiadała: „Idę, idę“. Dzwonek z drugiej strony, i wołanie: „Pani gospodyni, bielizna“. Odpowiadała: „Idę, idę. — Kotlety i kaczka. — Idę, idę. — Butelka, nocnik. — Idę, idę“. Z drugiego zaś kąta domu krzyczał ktoś jak opętany: „Przeklęty gaduło! opętany gaduło! czego ty nos wściubiasz? Czy chcesz abym tu czekał do jutra? Kubuś! Kubuś!“.
 Gospodyni, oprzytomniawszy nieco z gniewu i żałości, rzekła do Kubusia: „Panie, niech się pan mną nie kłopoce, jest pan zbyt łaskaw.
 — Kubuś! Kubuś!
 — Biegnij pan prędko. Ach gdyby pan znał wszystkie niedole tej biednej istoty!...
 — Kubuś! Kubuś!
 — Idźże pan, zdaje się że to pański pryncypał woła.
 — Kubuś! Kubuś!
 W istocie, był to pan, który rozebrał się sam, umierał z głodu i niecierpliwił się iż nikt nic nie podaje. Kubuś pospieszył na górę, a w chwilę po Kubusiu gospodyni, z twarzą widocznie przygnę-