Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/122

która zatrzymała się przed domem. Wchodzi lokaj i pyta: Czy tu mieszka biedny człowiek, żołnierz o kulach, który wrócił wczoraj z sąsiedniej wioski?
 — Tak, odparła doktorowa, czego pan sobie życzy?
 — Mam polecone wsadzić go do karocy i zabrać z sobą.
 — Leży oto w łóżku, rozsuń pan firanki i rozmów się.
 W tym punkcie opowiadania, weszła gospodyni i rzekła: Co pan rozkaże na wety?
 PAN. — Co macie.

 Gospodyni, nie zadając sobie trudu schodzenia z powrotem, krzyknęła z pokoju: „Magdusiu, przynieś owoce, biszkopty, konfitury...“
 Słysząc to imię, Kubuś rzekł do siebie: „Ach, to widać córkę jej pobito, nie dziw że się tak uniosła...“
 Pan zaś do gospodyni: „Byłaś pani wielce zgniewana przed chwilą?
 GOSPODYNI. — A któżby się nie zgniewał? Biedne stworzenie nic im nie zawiniło; ledwie weszła do pokoju, słyszę wrzask, ale co za wrzask... Bogu dzięki! uspokoiłam się nieco; chirurg powiada że nic jej nie będzie; ma wszelako dwa olbrzymie siniaki, jeden na głowie, drugi na barku.
 PAN. — Czy dawno jest u pani?
 GOSPODYNI. — Dwa tygodnie najwyżej. Porzucono ją na sąsiedniej stacji pocztowej.
 PAN. — Jakto, porzucono?
 GOSPODYNI. — Ano, mój Boże, tak! Bywają ludzie, którzy mają serca twardsze niż kamienie.