Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/125

nie na rękę parze kochanków. Cóż uczynili, aby się uwolnić od tego skrępowania?
 Intendent przedłożył swemu panu placet na piśmie, w którem przedstawiono cukiernika jako człowieka złych obyczajów, pijaka spędzającego dnie i noce w szynku, brutala znęcającego się nad żoną, najuczciwszą i najnieszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Naskutek jej prośby, uzyskał tajny rozkaz uwięzienia; rozkaz ten, pozbawiający małżonka wolności, złożono w ręce komisarza policji z poleceniem bezzwłocznego wykonania. Zdarzyło się przypadkiem, iż komisarz był przyjacielem cukiernika. Zachodzili, od czasu do czasu, do gospody na wino; cukiernik dostarczał pieczywa, komisarz stawiał buteleczkę. Uzbrojony w ów tajny rozkaz, komisarz, przechodząc koło sklepu, daje kompanowi umówiony znak. Zasiadają tedy we dwójkę w gospodzie, chrupiąc paszteciki i zakrapiając winem; komisarz pyta przyjaciela jak idą interesa?
 „— Bardzo dobrze.
 — Nie masz żadnego kłopotu?
 — Żadnego.
 — Nie masz nieprzyjaciół?
 — Nic mi przynajmniej o tem nie wiadomo.
 — Jak żyjesz z rodziną, z sąsiadami, żoną?
 — W przyjaźni i zgodzie.
 — Skąd może tedy pochodzić, rzecze komisarz, rozkaz jaki dostałem aby cię uwięzić? Gdybym chciał spełnić obowiązek, chwyciłbym cię w tej chwili za kołnierz, karoca czekałaby opodal, i zawiózłbym cię w miejsce wskazane tym oto dekretem. Masz, czytaj.“