Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/154

kapitana, skoro zdarzyła się panu de Guerchy? Ale, opowiadając, ubijesz dwa ptaszki na jeden strzał, i pouczysz mnie o przygodzie obu tych osobistości, nie znam jej bowiem.
 KUBUŚ. — Tem lepiej! ale przysięgnij pan.
 PAN. — Przysięgam.
 Czytelniku, miałbym wielką pokusę zażądać od ciebie tej samej przysięgi, ale zwrócę ci tylko uwagę na pewne dziwactwo w charakterze Kubusia, które odziedziczył widocznie po swym dziadku Jazonie, milczącym tandeciarzu; mianowicie Kubuś, nawspak zwyczajowi gadułów, mimo iż lubił dużo mówić, miał wstręt do powtarzań. Dlatego też, powiadał nieraz panu: „Pan mi gotuje bardzo smutną przyszłość; cóż się ze mną stanie, kiedy nie będę miał już nic do powiedzenia?“
 — Powtórzysz da capo.
 — Kubuś i powtarzanie! Zgoła przeciwna rzecz jest zapisana w górze; gdyby mi się zdarzyło powtórzyć się, nie mógłbym powstrzymać wykrzyknika: „Ach, gdyby dziadek cię słyszał!...“ i żałowałbym knebla.“
 KUBUŚ. — W czasach kiedy grywano w gry hazardowne na jarmarkach św. Germana i św. Wawrzyńca...
 PAN. — Ależ to w Paryżu, kolega zaś kapitana jest komendantem granicznej fortecy.
 KUBUŚ. — Na miłość boską, panie, daj mi pan mówić... Kilku oficerów weszło do kramiku, gdzie zastali innego oficera, rozmawiającego z gospodynią. Jeden z przybyszów zaproponował partyjkę kości; trzeba bowiem panu wiedzieć, iż, po śmierci