Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/163

 Pani de La Pommeraye zapytała, czy obie z córką bardzo są znane.
 — O wiele za bardzo, niestety.
 — Widzę, iż nie upierałaby się pani przy swojem rzemiośle?
 — Zgoła nie; córka zaś zaklina się codziennie, iż wolałaby największą nędzę niż obecne życie; grzęźnie w melancholii, która tem bardziej odstręcza ludzi...
 — Gdyby mi tedy przyszła ochota zapewnić wam los co się zowie świetny, zgodziłybyście się?
 — Nawet o wiele taniej.
 — Ale czy możecie przyrzec, iż zastosujecie się najściślej do wskazówek jakich udzielę?
 — Może pani na to liczyć bezwarunkowo.
 — I będziecie na moje rozkazy kiedy tego zażądam?
 — Będziemy ich oczekiwały z niecierpliwością.
 — To wystarcza; chciej pani wrócić do domu, a niebawem je otrzymasz. Tymczasem, pozbądźcie się mebli, sprzedajcie wszystko, nie chowajcie nawet sukien, jeśli są nieco jaskrawe: toby nie odpowiadało moim widokom.“
 Kubuś, który zaczynał być zaciekawiony, rzekł do gospodyni: „A gdybyśmy tak wypili zdrowie pani de La Pommeraye?
 GOSPODYNI. — Chętnie.
 KUBUŚ. — A pani d’Aisnon?
 GOSPODYNI. — Stoi.
 KUBUŚ. — Nie odmówisz mi pani i zdrowia panny d’Aisnon, która ma ładny głosik do salonu, mało talentu do tańca, i melancholię wtrącającą ją