Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/170

który, za czasu mego panowania, przypierał cię tak wytrwale?
 — Prosiłam, aby zaniechał odwiedzin, i nie widziałam go od tego czasu.
 — Ależ to szaleństwo! I czemuż go oddalać?
 — Bo mi się nie podoba.
 — Och, margrabino, zdaje mi się że zgaduję twoją tajemnicę: pani mnie jeszcze kochasz.
 — Być może.
 — Liczysz na mój powrót.
 — Dlaczego nie?
 — I zabezpieczasz sobie wszelkie przewagi postępowania bez zarzutu.
 — I to możliwe.
 — I, gdybym miał szczęście albo nieszczęście nawiązać rzecz na nowo, gotujesz sobie bodaj zasługę milczenia, jakiem pokryłabyś moje wybryki.
 — Zbyt wiele szlachetności i delikatności przypisujesz mi, margrabio.
 — Moja przyjaciółko, po tem co uczyniłaś, niema bohaterstwa do któregobyś nie była zdolną.
 — Cieszy mnie, że tak mniemasz.
 — Na honor, jesteś pani dla mnie niebezpieczniejsza niż kiedykolwiek: zaczynam się obawiać nie na żarty.
 KUBUŚ. — I ja także.
 GOSPODYNI. — Upłynęły mniejwięcej trzy miesiące od czasu gdy rzeczy stanęły na tym punkcie. Pani de La Pommeraye uznała, że czas rozpocząć grę na serjo. Pewnego letniego dnia, w piękną pogodę, kiedy spodziewała się margrabiego na obiad, kazała powiedzieć d’Aisnonce i jej córce, aby się