Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/192

 Margrabia przyznał, iż jest tego samego zdania, i poprosił o pozwolenie uczynienia ostatniej próby. Zamierzał zapewnić obu kobietom znaczną rentę, podzielić z niemi majątek, i uczynić je dożywotniemi właścicielkami jednego ze swych domów w mieście i drugiego na wsi. „Czyń co chcesz, rzekła margrabina; zabraniam ci jeno gwałtu; ale wierz mi, przyjacielu, honor i cnota, kiedy są prawdziwe, nie mają dość wysokiej ceny. Twoje nowe pokusy nie więcej odniosą skutku niż poprzednie: znam te kobiety, mogłabym iść o zakład.“
 Przedłożono propozycje. Nowe narady między trzema kobietami. Matka i córka oczekiwały w milczeniu wyroku pani de La Pommeraye. Ta przechadzała się przez chwilę, nie mówiąc nic. „Nie, nie, rzekła, to nie wystarcza memu zranionemu sercu.“ Wydała wyrok odmowny. Kobiety wybuchnęły łzami, rzuciły się jej do stóp, przedkładając jak strasznem jest dla nich odtrącać tak olbrzymie szczęście, które mogą przyjąć bez żadnych przykrych następstw. Pani de La Pommeraye odpowiedziała: „Czy wyobrażacie sobie, że to co czynię, czynię dla was? Któż wy jesteście? Co ja wam jestem winna? Cóż mi broni odesłać was, jak stoicie, z powrotem do waszego zamtuza? To, co wam ofiaruje margrabia, jest dla was aż nadto, ale za mało dla mnie. Pisz pani natychmiast odpowiedź jaką podyktuję: macie ją wysłać w moich oczach.“ Kobiety wróciły do domu, bardziej jeszcze przerażone niż zmartwione.
 KUBUŚ. — Ta baba ma djabła w sobie; czegóż ona chce wreszcie? Jakto! czyż zbrodnia osty-