Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/217

 Kubuś odparł zimno:
 „Nie zlezę.“
 Pan, potrząsając silnie, rzekł:
 „Złaź, gałganie, bądź posłuszny.“
 Kubuś odparł jeszcze zimniej:
 „Gałgan, ile tylko pan rozkaże; ale gałgan nie zlezie. Wierz mi pan, że jak raz mi się coś zaklinuje w głowie, to i siekierą tego nie wybije. Niech się pan niepotrzebnie nie gorącuje, Kubuś zostanie gdzie jest, i nie zejdzie.
 Tu, Kubuś i jego pan, którzy hamowali się aż do tej chwili, puszczają sobie naraz cugli i zaczynają krzyczeć na całe gardło:
 „Zleziesz.
 — Nie zlezę.
 — Zleziesz.
 — Nie zlezę“.
 Na te krzyki, wchodzi gospodyni i dowiaduje się o co chodzi; nie odrazu udzielono jej odpowiedzi; krzyki trwały dalej: „Zleziesz. Nie zlezę“. W końcu, pan, rozżalony, zaczął przechadzać się po pokoju, mrucząc między zębami: „Widział kiedy kto coś podobnego?“ Aż gospodyni, zdumiona, stojąc w progu: „Ależ, panowie, o co wam chodzi?“
 Kubuś, nieporuszony, odparł: Panu się coś w głowie przekręciło; bies go opętał.
 PAN. — Głupstwa pleciesz.
 KUBUŚ. — Jak pan rozkaże.
 PAN, do gospodyni. — Słyszałaś pani?
 GOSPODYNI. — Źle robi; ale spokój, spokój; mówcież jeden albo drugi: niech się dowiem, o co chodzi.