Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/250

 KUBUŚ. — Czasami tak, czasami nie.
 PAN. — A jak go straciłeś?
 KUBUŚ. — Wcale nie straciłem; przeszachrowałem poprostu.
 PAN. — Opowiedz mi coś o tej szacherce.
 KUBUŚ. — To będzie pierwszy rozdział Ewangelii św. Łukasza, litania samych genuit bez końca, począwszy od pierwszej aż do Dyzi na ostatku.
 PAN. — Która myślała, że jest pierwszą a nie była.
 KUBUŚ. — A przed Dyzią dwie sąsiadki moich rodziców.
 PAN. — Które mniemały, że są pierwsze a nie były?
 KUBUŚ. — Nie.
 PAN. — Chybić takiego ptaszka we dwie strzelby, to djabelne pudło.
 KUBUŚ. — Ot, panie, zgaduję, po kąciku pańskiej prawej wargi, który się podnosi, i lewej dziurce od nosa, która się kurczy, iż lepiej będzie gdy spełnię rzecz z dobrej woli, niż żebym się miał dać prosić; tem bardziej, że czuję silniejszy ból gardła i starczy mi tchu ledwie na jedną albo dwie powiastki.
 PAN. — Gdyby Kubuś chciał mi sprawić wielką przyjemność...
 KUBUŚ. — Jakżeby się wziął do rzeczy?
 PAN. — Rozpocząłby od utraty swego klejnotu. Mam ci powiedzieć prawdę? Zawsze byłem łasy na opowieści o tem wielkiem wydarzeniu.
 KUBUŚ. — A dlaczego, jeśli łaska?
 PAN. — Dlatego, że, ze wszystkich tego rodzaju przygód, ta jedynie jest interesująca; inne są jeno