Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/261

 — Jesteś, powiadam.
 — Jeśli chcesz koniecznie, nie mam nic przeciw temu, ale niechże się wprzódy dowiem, co znów zmalował.
 — No, zdarzy się, raz, drugi, z tego jeszcze dziury w niebie nie będzie. Ot, zdybie się gromadka chłopaków i dziewcząt; piją, baraszkują, tańczą; godziny lecą; szast, prast, brama zamknięta...
 Tutaj, Byk, zniżając głos, dodał: „Nikt nas nie słyszy; tedy, mówiąc szczerze, czy my byliśmy lepsi w ich wieku? Wiesz, jacy ojcowie są najgorsi? ci co zapomnieli o błędach swej młodości. Powiedz, czy nam się nigdy nie zdarzyło przespać poza domem?
 — A ty, Byczku, mój kumie, powiedz, czy nigdy nie trafiło się nam zadurzyć w spódniczce, wbrew chęciom rodziców?
 — Toteż ja krzyczę głośniej niż mnie boli. Rób tak samo.
 — Ale Kubuś nie spał poza domem, przynajmniej nie tej nocy, jestem tego pewny.
 — No, dobrze już, dobrze, jeśli nie tej, to innej. Zatem, nie masz urazy do chłopca?
 — Nie.
 — I gdy odejdę, nie będziesz się znęcał nad nim?
 — Ani trochę.
 — Dajesz słowo?
 — Daję.
 — Słowo honoru?
 — Słowo honoru.
 — Rzecz tedy załatwiona, wracam do domu...“