Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/267

 MAŁGORZATA. — Usiądź-że tu obok, i pogwarzmy trochę...
 KUBUŚ. — Z miłą chęcią, pani Małgosiu...
 I oto zasiadam koło niej aby gwarzyć, milczymy wszelako oboje uparcie. Powiadam tedy: Ale, pani Małgorzato, pani nic nie mówi.
 MAŁGORZATA. — Tak sobie myślałam o tem, co mąż mi powiedział o tobie.
 KUBUŚ. — Niech pani nic nie wierzy; to figlarz.
 MAŁGORZATA. — Przysięgał mi, że ty się nigdy nie kochałeś.
 KUBUŚ. — Och, co do tego, to mówi szczerą prawdę.
 MAŁGORZATA. — Jakto! nigdy w życiu?
 KUBUŚ. — Nigdy w życiu.
 MAŁGORZATA. — Jakto! ty, w twoim wieku, nie wiedziałbyś co to kobieta?
 KUBUŚ. — O, przepraszam bardzo, pani Małgorzato.
 MAŁGORZATA. — Więc co to takiego kobieta?
 KUBUŚ. — Kobieta?
 MAŁGORZATA. — Tak, kobieta.
 KUBUŚ. — Zaraz, zaraz... Ano, to taki chłop, co ma spodnicę, czepek i tłuste piersi.
 PAN. — Ha! łotrze!
 KUBUŚ. — Tamta się nie złapała, chciałem aby się ta złapała. Na tę odpowiedź, jejmość Małgorzata zaczęła śmiać się i chichotać bez końca; ja, niby ogłupiały, pytam co w tem widzi tak śmiesznego. Jejmość Małgorzata rzekła, iż śmieje się z mej naiwności. „Jakto! ty, taki dryblas, w istocie nie wiedziałbyś nic więcej?