Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/271

jeden człowiek może drugiego nauczyć. Faktem jest, iż dowlekliśmy się do wsi z niejaką trudnością. Faktem jest, iż mój ból gardła powiększył się mocno i niema nadziei, abym był zdolny mówić prędzej niż za dwa tygodnie.
 PAN. — I nie widziałeś już potem tych jejmości?
 KUBUŚ. — Z przeproszeniem pańskiem, niejeden raz.
 PAN. — Obie?
 KUBUŚ. — Obie.
 PAN. — I nie poróżniły się z sobą?
 KUBUŚ. — Potrzebując nieraz wzajem swoich usług, tem serdeczniej się pokochały.
 PAN. — Nasze panie byłyby uczyniły to samo, ale każda ze swoim każdym... Śmiejesz się?
 KUBUŚ. — Za każdym razem, kiedy sobie przypomnę małego człowieczka, krzyczącego, przeklinającego, pieniącego się, miotającego głową, nogami, rękami, całem ciałem i gotowego rzucić się ze sterty siana na łeb na szyję z narażeniem karku, nie mogę powstrzymać się od śmiechu.
 PAN. — A ten mały człowieczek, któż to taki? Mąż Zuzi?
 KUBUŚ. — Nie.
 PAN. — Małgosi?
 KUBUŚ. — Nie... Zawsze ten sam! do śmierci się nie odmieni!
 PAN. — Któż zatem?
 Kubuś nie odpowiedział na pytanie, pan zaś dodał: Powiedz tylko, kto był ów człowieczek.
 KUBUŚ. — Jednego dnia, dziecko, siedzące opodal straganu matki, krzyczało ze wszystkich sił.