Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/314

 — Abyś został w jej ramionach aż do białego dnia; nadszedłbym i zaskoczyłbym was.
 — Och! nie, kawalerze, to byłoby zbyt okrutne.
 — Zbyt okrutne? Nie tak znów bardzo jak sobie wyobrażasz. Przedtem, zrzuciłbym z siebie ubranie w alkierzyku.
 — Ej, kawalerze, doprawdy ty masz djabła w sobie. Ależ to niemożliwe: skoro mnie oddasz klucze, jakże dostaniesz się do środka?
 — Och! przyjacielu, jakiś ty głupi!
 — Nie tak znów bardzo, zdaje mi się.
 — A dla czegóż nie mielibyśmy wejść obaj razem? Ty pospieszyłbyś w objęcia Agaty, ja zostałbym w alkierzu, pókibyś nie dał umówionego znaku.
 — Daję słowo, pomysł jest tak zabawny, tak warjacki, że mało brakuje abym się zgodził na wszystko. Ale, kawalerze, mówiąc szczerze, wolałbym raczej odłożyć tego psikusa na którą z następnych nocy.
 — Ach! rozumiem, zamiarem twoim jest pomścić nas więcej uiż raz jeden.
 — Jeśli pozwolisz...?
 — Najzupełniej.“
 KUBUŚ. — Ten kawaler obala wszystkie moje domysły. Wyobrażałem sobie...
 PAN. — Wyobrażałeś sobie?
 KUBUŚ. — Nie, nie, panie; słucham co dalej.
 PAN. — Piliśmy, gadaliśmy tysiąc szaleństw na temat nocy która się zbliżała, oraz następnych, tej zwłaszcza kiedy Agata miała się znaleźć między kawalerem a mną. Kawaler odzyskał swą przemiłą