Str. 224, w. 18. Boucher (1703—1770), jeden z najcelniejszych malarzy francuskich XVIII stulecia.
Str. 224, w. 26. Vanloo, nazwisko rodziny holenderskiej, która wydała z ojca na syna szereg wybitnych malarzy, osiadłych w XVII i XVIII w. w Paryżu.
Str. 225, w. 20. Fragonard (1732—1804), również jeden z najwybitniejszych malarzy francuskiej szkoły XVIII w.
Str. 226, w. 28. „Non v’acorgete voi che noi siam vermi
Nati a formar l’angelica farfalla
Che volla alla giustizia senza schermi?“
Dante, Czyściec, pieśń X, w. 123.
Str. 231, w. 6. Ferragus nie z „Orlanda szalonego“, ale z wspomnianego naśladownictwa Forti-Guerry.
Str. 243, w. 5. W oryginale, stary stelmach i jego syn noszą imię Bigre.
Str. 243, w. 26. Avocat Patelin, nieśmiertelna farsa średniowiecznej literatury francuskiej.
Str. 244, w. 2. Wilhelm Pitt, hr. Chatham (1708—1778).
Str. 245, w. 7. Gnip, silny nóż ogrodniczy.
Str. 255, w. 24. Hostius.
Str. 256, w. 2. Jan Baptysta Rousseau (1670—1741), imiennik późniejszego odeń Jana-Jakóba, największą część swej sławy zawdzięczał sprośnym epigramom.
Str. 256, w. 4. La Pucelle, długi heroikomiczny poemat Woltera, będący parodją dziejów Joanny d’Arc, cieszył się wówczas we Francji niezmierną poczytnością i rozgłosem.
Str. 256, w. 24. W oryginale foutre; brak potocznego a możliwego do użycia równoznacznika w języku polskim, kazał tłómaczowi cofnąć się aż do dawnych wzorów: „Jest czas obłapiania, jest czas odchodzenia od obłapiania...“ (Eccl. III, 5.).
Str. 257, w. 16. Cały ten ustęp, nie odznaczający się zresztą zbytnią lekkością ręki, jest parafrazą Montaigne’a (Essais, Ks. III, Roz. 5.). Trzeba zauważyć, iż uogólnienie co do stylu Montaigne’a jest zbyt śmiałe: w całem jego obszernem dziele ów rozdział jest niemal jedynym, poruszającym w nader swobodny sposób tę płochą materję.
