Str. 259, w. 5. Wróżka Bakbuk, w V księdze Pantagruela Rabelais’go, do której to księgi liczne aluzje zawiera cały następujący ustęp. Pantagruel i jego towarzysze wędrują w księdze tej do „boskiej Flaszy“, aby usłyszeć jej wyrocznię.
Str. 259, w. 7. Proboszcz z Meudon, czyli Rabelais (1490—1552).
Str. 259, w. 10. Termin Engastrimythów również zaczerpnięty z dzieła Rabelais’go.
Str. 259, w. 16—18. Margrabia de La Fare (1644—1712), przyjaciel Tureniusza, lekki poeta, głośny z przygód miłosnych i wesołego życia. La Chapelle (1626—1686), poeta francuski, nie żywiący wstrętu do butelki; częsty gość w gospodzie de la Croix, w towarzystwie Moliera, Boileau i młodego wówczas Racine’a. Chaulieu (1639—1720), poeta, przyjaciel książąt de Vendôme, naturalnych synów Henryka IV, i towarzysz ich wybryków. La Fontaine (1621—1695), słynny bajkopis, w życiu prywatnem nieuleczalny cygan literacki. Panard (1694—1765), poeta, twórca popularnych piosenek i wodewilów. Gallet, który z paryskiego korzennika stał się słynnym piosenkarzem, umarł, w r. 1757, w Temple, miejscu schronienia dla niewypłacalnych dłużników. Vadé, popularny autor wodewilów w XVIII w.
Str. 259, w. 22. Pomme de pin, ulubiona gospoda wielkiego poety francuskiego Villon a w XV w.; pozatem człowieka najgorszego życia, włóczęgi i opryszka. Temple, j. w.
Str. 261, w. 9—10. Nodot, odnalazł mniemane fragmenty Petroniusza; de Brosses, usiłował odtworzyć tekst Sallustjusza; Freinshemius, uzupełnił Kwintusa Kurcjusza; Brottier, tłómacz Tacyta.
Str. 269, w. 7. Czerwona książka = rejestr policji.
Str. 276, w. 2. Richardson, j. w.
Str. 284, w. 29. Pani Riccoboni (1714—1792), autorka powieści francuskich na modłę angielskich wzorów.
Str. 288, w. 6. La vérité dans le vin, czyli les Désagréments de la galanterie, wdzięczna komedyjka stanowiąca idealny model literatury lekkiego autoramentu XVIII wieku.
Str. 289, w. 25. Ustęp wzięty w nawias nie znajduje się w wydaniu oryginalnem.
