Strona:PL-Józef Ignacy Kraszewski-Sztuka u Slowian.pdf/194

Venery starożytnych, i trzech Gracij jéj towarzyszących, a wyglądające przez bok serce, nawet w Indyjskiéj poczwarności, niema usprawiedliwiającego przykładu. P. Tadeusz Wolański (Briefe. 11 Samml. Tab. XVI), daje rysunek posągu jakoby starożytnego Krasopani, pochodzącego z tegoż źródła, co wyżéj przytoczona Dziedzilja, a dla nas zarówno nie autentycznego jak piérwsza. Jest to naga postać kobiéca w płaszczu, którym stara się okryć łono, z ruchem zdającym się raczéj je wskazywać niż osłaniać, włos utrefiony i ubrany. Charakter téj rzeźby całkiem nowy, na piérwsze spójrzenie nie dozwala jéj wziąć za starożytną.
 Lwarazik (Swarożyc, Swarog). Thietmar w kronice swéj, w wydaniu dawniejszém Wagnera, wzmiankuje w mieście Radohoszczy (Riedegast), bóstwo jedno z głównych, czczone nie tylko u Wenedów, ale u wszystkich Słowian, które wedle téj wersji zwać się miało Lwarazik (Thietm. c. 6). Est urbs in pago Riedierum, Riedigast nomine, in ea fanum, interius dii manufacti, singulibus nominibus insculptis, galeis atque loricis terribiliter vestiti, quorum primus Luarasici dicitur et prae caeteris a cunctis gentilibus honoratur et colitur). Było to więc bóstwo straszliwe i zbrojne. Inni opisują je, jako postać obleczoną długim płaszczem, podpierającą się na drzewie, na barkach niosącą Lwa, znamie siły, jak Flins. Lew ten, dosyć często spotyka się przy bóstwach, i po grobach słowiańskich.
 Imie Lwarazika, które z razu Szaffarzik wykładał jako Lwa-Rażic (Lew-król), przez niego samego w r. 1843, zmienione zostało na Swarożyc. Powód do tego dać mogło nowe wydanie Thietmara przez Pertz’a (Monum. hist. T. V. 812), w którém czytamy nie Luarazici, ale Zuarazic. Odkrycie z nowych źródeł bóstwa słowiańskiego Swaroga, Swaro-