cach znajdowane. Sztuka rzymska wiernie nam zachowała, idealizując je tylko, typy ich strojów, uzbrojenia i sprzętów.
Na odwrocie jednéj z monet Marka Aureljusza, jest także trofeum z broni sarmackiéj, składające się z dwóch tarczy, jednéj owalnéj, drugiéj podłużnéj pięciokątnéj, z pałki (maczugi) i czapki z wierzchem podniesionym i zagiętym. Ogół Sarmackich strojów na kolumnie Trajana, a szczególniéj gruppa, w któréj są dwa konie, uderza podobieństwem do ludowych strojów słowiańskich.
Tyle tylko mamy podobno w pomnikach rzymskich, światło jakieś na Słowiańszczyznę rzucić mogącego (zob. Recherches sur les costumes, les moeurs, les usages religieux civils et militaires des anciens peuples, par I. Malliot, publiés par P. Martin, T. II. 433. — Planch. L.LIV).
W księdze pod tytułem: Peplus (sive Gothorum, Herulorum, Vandalorum, Gepidarum, Suevorum, etc. veterum imagines, ex antiquis monumentis et museo Marci Zuerii Buxhornii, edente Petro Soutmanno pictore chalcographo Harlemensi, Anno CIↃIↃC.L.)[1]), zawierającéj stroje i uzbrojenia dawnych mieszkańców Germanji i jéj sąsiadów, są ubiory niektórych ludów słowiańskich i słowiano-litewskich, (Herule), ale zdaje się z opisów późnych, lub domyślnie kreślone. — Siedém z tych figur powtórzył Spallart, w obrazie historycznym ubiorów i zwyczajów ludów starożytnych i średniowiecznych (Tableau historique des costumes, des moeurs et des usages de principaux peuples de l’antiquité et du moyen Age. Metz. 1805. — T. VI. fig, 1 — 7).
Pierwsza postać wystawia Getę okrytego skórą, w spodniach do kolan skórzanych, chodakach, szłyku i zbroi zmocnionéj żelazem. Przy nim szabla, topor wojenny, dzida, łuk i kołczan. Zwrócim tu uwagę na czub Swewa, sterczący na wierz-
- ↑
Prawdopodobnie powinno być: ↀDCL
