deklarację, że ostatni etap zatwierdzania budżetu będzie wyłącznie formalnością. W roku 1990 wprowadzono budżet partycypacyjny (Orçamento Participativo – OP) i zorganizowano pierwsze rundy zebrań sąsiedzkich w pięciu dzielnicach. Utworzono Gabinet Planowania Miasta (Gabinete Planejamento – GAPLAN), którego zadaniem stało się przekładanie postulatów mieszkańców na technicznie i ekonomicznie wykonalne działania miasta. W następnym roku, w wyniku konsultacji wśród mieszkańców, zarząd miasta zmienił podział administracyjny miasta. Powstało szesnaście społecznie i kulturowo jednorodnych dzielnic. W roku 1994, zgodnie z życzeniami mieszkańców, powstały zgromadzenia tematyczne. Dalej, w odpowiedzi na presję obywateli, utworzono Komisję Trójstronną (Tripartite Commissăo) – złożoną z dwóch reprezentantów związku zawodowego pracowników administracji, dwóch reprezentantów Rady Budżetu Partycypacyjnego i dwóch reprezentantów zarządu miasta. Głównym jej zadaniem stało się wpływanie na zatrudnienie urzędników.
Struktura organizacyjna budżetu partycypacyjnego, którą postaram się teraz omówić, obowiązywała w Porto Alegre od 1990 do 2004. Nowe władze miejskie wprowadziły w ostatnich latach wiele istotnych zmian: ograniczono autonomię zgromadzeń miejskich i zaprzestano współpracy z instytucjami budżetu partycypacyjnego. Przyczyny i konsekwencje kryzysu demokracji uczestniczącej w Porto Alegre omówię w końcowej części tego rozdziału.
Naczelną zasadą demokracji uczestniczącej był w latach 1990–2004 udział mieszkańców w tworzeniu budżetu partycypacyjnego, który dokonywał się przez zgromadzenia sąsiedzkie i tematyczne. Proces decyzyjny w systemie budżetu partycypacyjnego rozpoczynał się na przełomie marca i kwietnia. Inicjowane były wtedy zgromadzenia sąsiedzkie
Strona:PL-Rafał Górski-Bez państwa.pdf/71
Ta strona została przepisana.
