Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/066

jącego się pasażera. Ryszard poznał w nim swego »przedmówcę«. W tymsamym czasie tamten zauważył obudwu. Uśmiech ironiczny, pełen cierpkości, świadczący o zamknięciu się w sobie, o marzeniach, pasyach i wiecznie fatalnych przeżyciach ślizgał się po wargach owego Żłowskiego. Towarzysz Ryszarda pozdrowił go ukłonem i wskazał ręką wolne miejsce obok siebie na ławce. Żłowski z pewnem ociąganiem się, jakby odpychany obecnością ich na tej ławce, siadł wreszcie przy młodzieńcu. Nieznacznym i mało uprzejmym ukłonem pozdrowił obudwu i, ziewając dla ukrycia pewnej alteracyi wskutek tego zetknięcia, mruknął coś o pociągu. Młody zniweczył obojętność nastroju oświadczeniem:
 — Ależ ciepło było dziś na zebraniu!
 — Sala nizka, duszna... — wtrącił Żłowski.
 — Nie o salę chodzi, tylko o atmosferę.
 — Atmosfera... — półgębkiem mruknął, a raczej warknął tamten.
 — Wyście nalali oliwy do ognia...
 — Oliwy? Skądże znowu! Parę słów krytyki pod adresem białorączek-socyalistów i anarchistów, żyjących z renty...
 — Och, wpadliście przecie po swojemu, z całą furyą i na syndykalizm...
 — Tu serce boli!... Syndykalizm a syndykalizm... Panowie obadwaj jadą w tęsamą stronę, na Italie? Pociąg idzie, trzeba wsiadać.
 — Pan mieszka w tamtych okolicach? — zapytał Nienaski.
 — Tak, ja w tamtej stronie, na Glacier’ach... — rzekł Żłowski z grzecznością nieco nadmierną.
 — Ja bo na Arago... — mówił młody.
 — Nie jadłem kolacyi... — skrzywił się Żłowski. — Czy panowie nie znają w tamtych stronach jakiej zdrowej kuchni?
 — Owszem... — rzekł Ryszard.
 — A pan gdzie mieszka?
 — W uliczce Boulard.
 — O tam to już trudno co znaleźć. Same buvet’ki. Ale i ja-