Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/168

 — Dużo jest takich, co mi tę »przyjaźń« ofiarują, jak tuberozę, albo pudełko cukierków.
 — Ja od pani nic przecie w zamian nie żądam.
 Nachylił się ku niej i poprzez szczere czucie, płynące z głębi serca, patrząc jej w oczy, rzekł:
 — Powiedziałem, że chciałbym panią obronić od tych wszystkich, co to ofiarują z ręki do ręki przyjaźń, jak pudełko cukierków?
 — Pan jest podobno jakiś tam nadzwyczajny Wicek-socyalik. Ja się na takich rzeczach nie rozumiem... Mówiła mi o tem Sabka... — rzuciła pogardliwie, ordynarnie, z najwyraźniejszą niechęcią.
 — Zwyczajny socyalik, nawet nie Wicek.
 — No — i co? Po cóż tu przyszłam?
 — Myślała pani o tem pudełku cukierków?
 — Com myślała, to moja rzecz. Pan jest, widzę, jeszcze nudniejszy w rozmowie, niż z wierzchu.
 — O, napewno! Gdzież jest ojciec pani? — zapytał uparcie.
 — Do widzenia panu szanownemu! Już idę.
 — Zawsze w potrzebie niech pani przypomni sobie moje nazwisko. Takie nazwisko: Ryszard Nienaski.
 — Jak pan śmie zapytywać mię o ojca, kiedy mię pan prawie nie zna! — cisnęła mu w oczy ze srogością, która jednak słabła widocznie.
 — Cóż w tem jest złego?
 — Coś niecoś pan słyszał i chce pan wiedzieć resztę... Żeby mieć odrazu, a bez trudu żadnego trochę władzy nademną... Ach, i jeszcze »przyjaciel«....
 — Nie chcę już powtarzać, że jestem pani przyjacielem, a umiem milczeć.
 — Mój ojciec jest nieszczęśliwy człowiek... Nie do tego jednak stopnia, żeby go poniewierać współczuciem każdego przechodnia! Może jeszcze ja mam rozpowiadać o nim, jak ta Sabka! Co pan od niej słyszał o ojcu?
 — Nie wiele.