Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/177

 — Kto to jest? — spytał Nienaski równie szeptem, jak ona poprzednio.
 — To pan takich rzeczy nie wie?
 — Przecie to nie jest »rzecz«...
 — Ależ — ja nie rozumiem... No, sława nasza, poeta, wieszcz Pasio. Sam Pasielski!
 — A, więc to jest Pasielski!... — mówił Ryszard z uszanowaniem. — To utalentowany człowiek. Pani go zna bliżej?
 — Trudno być w Warszawie, bywać tu i owdzie, w salonach i salonikach, a nie znać Pasia-demona.
 — Nie wygląda na demona, raczej, w istocie, na »Pasia«.
 — Co pan mówi! Przeraża wszystkie panny zbiorowo i po kolei książkami, które każe czytać pod grozą infamii...
 — A czy to on daje jakie lekcye?
 — Lekcye? Nie, pan jest rzeczywiście poczciwy i taki jakiś bez podejrzeń!... Pasio nie daje lekcyi. On tylko obnosi po Warszawie de Quincey’a »Morderstwo, jako jedna ze sztuk pięknych«. Każda musi czytać. Nie przeczyta — »Madzia« i »Jagienka«! W zeszłym roku czytałyśmy »Misterye« Hamsuna i Annę Vivanti. W tym roku, jak słyszę, jest na porządku jakiś Ardengo Soffici i jeden Tavolato. Ale ja boję się zgorszyć pana...
 — Czy nie »Hymn do prostytucyi«?... — zapytał Nienaski.
 — Widzi pan, właśnie. Tak to Pasio straszy ciocie. Okropny człowiek. Sam też pisuje takie historyjki!
 — Wraca znów ten poeta... — wtrącił Ryszard.
 Istotnie »sam Pasielski« wrócił z uśmiechem na ustach. Znowu się ukłonił, mówiąc:
 — Pani pozwoli, że wrócę do jej łask i dostąpię szczęścia rozmowy?
 — Proszę pana... — rzekła z lodowatą grzecznością.
 — Byłem w tym parku...
 — A myśmy pewnie przerwali naszą obecnością... Może jedno z arcydzieł literatury...
 — O, pani! Jej obecność nie wpływa na ilość, ani na jakość moich, żal się Boże! — »arcydzieł«...