Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/257

wicie własnemi rękoma braci, bez użycia najemnika. Wreszcie jest to właściwie lecznica braci, którzy pracują w mieście wśród przeróżnych chorób i sami w chorobę popadli.
 — To bracia sami zbudowali to wszystko?
 — Tak jest.
 — Bardzo — bardzo liche jest to budowanie.
 — Doprawdy?
 — Mówię, jako specyalista... — uśmiechnął się Nienaski... — Jestem z zawodu budowniczym.
 — Cóżby to była za łaska!... — westchnął Tytus.
 — A co?
 — Gdyby pan zechciał bratu przewodnikowi poradzić. Bo właśnie teraz zakłada tutaj nowe warsztaty, chce wybudować całą nową połać izb. Ale miejsca równego już niema. Trzebaby wznosić na podmurowaniu i nad urwiskiem.
 — Jestem do wszelkich usług!
 Zakonnik powstał i z radosnym uśmiechem skłonił się.
 Ryszard czuł oddawna wielką do niego sympatyę. Teraz za ten uśmiech jeszcze go bardziej polubił. Zawołał:
 — Ach, wy klerykały! Wy, słudzy! Wy, żebracy! Żebrzą! I ten bajeczny funt cukru na raty!
 — Mądry jest ten i zna naturę człowieczą, kto to ustanowił między braćmi!
 — Żeby stać pode drzwiami bogacza i czekać na kilka kawałków cukru! Bodaj to!
 — Kto umie patrzeć, dojrzy, gdzie istota rzeczy. Kto ma serce, poczuje w niem boleść na widok zakonnika, który w milczeniu stać będzie, jak wyrzut, jak rachunek sumienia, u jego drzwi.
 — Nie poczuje żadnej boleści! Zdrowo się naśmieje po swoim zdrowym obiedzie!
 — Niezmierzona jest moc dobrego poczynania. Przez dobre poczynanie zły świat staje się siedliskiem dobra.
 — Raczejbyście krucyatę przeciwko zbrodniom świata podnieśli, bo widzę w was ducha sprawiedliwego i mężów boskiego męstwa!