Epoka literacka, w której wszedł w piśmiennictwo Balzac, była we Francji — podobnie jak i u nas — niezwykle twórcza i płodna. Po marazmie artystycznym, znamionującym panowanie Napoleona i początek Restauracji — okres wypełniony jednem niemal wielkiem nazwiskiem: Chateaubriand — nagle bucha nowa twórczość, zjawia się cała plejada pisarzy, zbliża się wielka rozgrywka między przeżytkami pseudoklasycyzmu z młodą szkołą romantyków. Zaczyna się od poezji: Lamartine, Wiktor Hugo, Vigny, rewolucjonizują wiersz francuski, dając mu nieznany wprzód czar melodji i rozpiętość treści. Równocześnie pojawia się broszura Stendhala Racine a Szekspir (1822), z temperamentem bluźniąca klasykom, formułująca teorje i dążenia romantycznego teatru. Popiera przykładem swoje znów teorje dramatyczne Wiktor Hugo, dając (1827) Kromwella i poprzedzając go słynną przedmową. Ale zwłaszcza przedstawienie Hernaniego Wiktora Hugo stało się wielką batalją, w czasie której przez miesiąc publiczność niemal biła się co wieczór w teatrze.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – 13..
