Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/111

 — Będziemy je często spożywały. Tymczasem zaś, zrób mi tę przyjemność i zjedz resztę.
 Mówiąc te słowa, włożyła Solange pozostałe poziomki na talerz Gabrjeli.
 Czyż mogła oprzeć się tylu dowodom przyjaźni i czułej troskliwości? Zjadła też ze smakiem poziomki, co do jednej.
 — Teraz chodź Ello, niech ci nasz domek pokażę.
 Z salki wyszły na korytarz, a ztamtąd drugiemi drzwiami udały się do pokoju bawialnego.
 — Oho! — wykrzyknęła Gabryela — pani ma i fortepjan?
 — Jak widzisz pieszczotko.
 — Grasz pani zatem?
 — Nie... wcale... — bąknęła panna Solange, cokolwiek pomięszana. — To własność mego męża... zachowuję go, jako drogą po zmarłym pamiątkę.
 — Pojmuję — szepnęła Gabrjela głęboko zadumana, jakby goniła gdzieś myślami, daleko... bardzo daleko...
 Zbliżyła się do instrumentu i podniosła wieko.
 — Czy pozwoli mi pani spróbować? — rzekła z pewnem wahaniem.
 — Ależ i owszem — odpowiedziała Solange, nie mogąc ukryć ogromnego zdziwienia.
 Ella przebiegła szybko całą klawjaturę, delikatnym i równym pasażem, jakby chciała zaznajomić się z instrumentem. Potem odegrała z pamięci andante, z sonaty Mozarta, z precyzją, znamionującą wielką wprawę i z prawdziwem uczuciem, artystki z Bożej łaski. Teraz Solange osłupiała na dobre.
 — Omyliłam się widocznie — pomyślała. — Ta młoda osoba, nie należy do zwykłej kategorji dziewcząt upadłych, a później opuszczonych przez uwodzicieli, których tak wiele plącze się po świecie. Kimże ona jest jednak i zkąd przybywa?
 — Dawniej lubiłam namiętnie muzykę — odezwała się nieśmiało Gabrjela.
 — Gdyby pani nie miała nic przeciw temu, grałabym kiedy-niekiedy.