Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/118

XVI.

 Pewnego ranka przy śniadaniu, rzekła Solange do Gabrjeli:
 — Nie mogę się wstrzymać, i muszę powinszować ci droga Ello. Wyglądasz po prostu czarująco świeżo i hożo, niby wcielenie krasy wiosennej. Nie płaczesz dzięki niebu, i smutek twój rozwiał się na cztery wiatry, i zniknął gdzieś w chmurach. Od trzech dni szczególniej, widzę w twojej twarzyczce dziwne rozpromienienie, a w oczach niby blaski nadziemskie.
 — Sprawia to zapewne wewnętrzne zadowolenie z samej siebie, żem stała się nareszcie rozsądną i patrzę na świat zupełnie trzeźwo odpowiedziała młoda kobieta.
 — Zyskujesz na tem najwięcej, ty pieszczotko.
 Nic już na to nie odpowiedziała swojej opiekunce, głęboko zadumana. Po chwili wstały od stołu i przeszły do saloniku.
 — Zagraj co droga Ello poprosiła Solange. — Dziś niedziela nie mamy więc żadnej roboty.
 — Zaraz usiądę, tylko wpierw mam z panią o czemś pomówić.
 — A więc zaczynaj... Słucham...
 — Od ostatniej naszej rozmowy wiele myślałam i zastanawiałam się nad niejednem...
 — I wreszcie cóż postanowiłaś?
 — W pierwszej chwili przekonały mnie pani słowa.... później zaczęłam zapatrywać się na tę sprawę inaczej....
 Panna Solange aż podskoczyła w górę.
 — Co pod tem rozumiesz? spytała mocno zaniepokojona.
 — Czuję się przeniknioną tłumaczyła młoda kobieta, siłą nadprzyrodzoną, której nie mogę się oprzeć. W sercu szepcze mi nieustannie jakiś głos tajemny, żem nie powinna się rozłączać z mojem dzieckiem... że mam je sama pielęgnować i wychowywać.