Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/135

 W chwilę później leciała wąską ścieżką, przez pole świeżo zorane. Dostała się wkrótce do miasteczka na jednę z głównych ulic, wychodzących na rynek. Pusto było wszędzie jak wymiótł. Skierowała się ku brzegom Sekwany.
 Tu, w miejscu wsławionem romansem Eugenjusza Sue, stał powóz wytworny, zaprzężony parą koni rasowych. Stangret siedział na wysokim koźle, z kołnierzem od płaszcza wysoko podniesionym i w kapeluszu filcowym na głowie, naciśniętym na oczy. Zaledwie mógł utrzymać obiema rękami ogniste rumaki, rżące i wyrzucające ziemię kopytami z niecierpliwości.
 Stangretem był Sosten de Perny, w swojej własnej osobie.
 W głębi karety, siedział Blaireau.
 Zanim Solange zdążyła do powozu, otworzyły się drzwiczki karety.
 — Prędzej prędzej! nio mamy ani chwili do stracenia! — zawołał Blaireau.
 Solange podała mu dziecko, wskakując raźno do powozu. Sosten poruszył lejcami, cmoknął, a konie pomknęły z miejsca pędem strzały.
 W Noisy-le-Sec, powóz stanął.
 Blaireau wyskoczył na gościniec, i Sosten zlazł również z kozła.
 — I cóż? — spytał Blaireau’a — jakiej płci dziecko?
 — Tęgi chłopak! — odrzekł Blaireau.
 — Tam do djabła! — Sosten wykrzyknął. To nam traf usłużył!
 — Ani razu dotąd nie zapłakał i śpi lepiej niż w kolebce, lub na rękach piastunki... Ha! ha! ha! — zaśmiał się Blaireau szyderczo ten dzieciak zrodzony z jakiejś tam ubogiej, shańbionej dziewczyny, ani się domyśla, że za naszą sprawą przemieni się w małego margrabiego.
 Sosten drgnął nerwowo:
 — Jakto? — bąknął osłupiały. — Wiesz zatem panie Blaireau?...