Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/190

 — Tak, to prawda... dla niego żadna ofiara, nie wyda mi się zbyt ciężką.
 — Byłby on w rozpaczy, gdyby nie miał nadziei, widzieć panią jak dawniej wesołą i zupełnie swobodną.
 — Ah!... mąż mój zatem nie traci otuchy?
 — Rzeczywiście, tak jest pani margrabino.
 — A ty, panie Gendron?
 — I ja spodziewam się, że potrafimy panią uleczyć.
 — Na czemże opierasz doktorze to przypuszczenie?
 — Na tem i na owem, pani margrabino... między innemi rzeczami, na czemś, co istnieje z pewnością; a na co liczę najbardziej.
 — Cóż to takiego?
 — Zrobiłem pewne odkrycie, o którem nie wspomniałem dotąd panu margrabiemu, pomimo, iż wiem, jaką sprawiłbym mu tem radość.
 — Nie rozumiem pańskich słów zagadkowych.
 — Dla ciebie pani margrabino nie mogą one przecież wydawać się czemś zagadkowem.
 — Są niemi, skoro nie mogę odgadnąć ich znaczenia. Dla czegóż nie powiedziałeś pan o tem memu mężowi, wiedząc z góry, że mu to sprawi przyjemność?
 — Z przyczyny bardzo prostej, pani margrabino... Są pewne tajemnice kobiece, które nawet lekarz powinien umieć uszanować.
 Matylda drgnęła przestraszona:
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć?
 Gendron spojrzał na nią z uśmiechem.
 — Nie chciałem wedrzeć się w pani prawa. Skoro nie uznałaś za stosowne, powiedzieć o tem mężowi, i ja zamilczałem o wszystkiem wobec pana margrabiego.
 — Mów jaśniej doktorze... Powtarzam, że nic nie rozumiem. Cóż się dzieje tak niezwykłego?
 — Jeżeli pani margrabina niczego się dotąd nie domyśla, proszę mi przebaczyć... Wiem jednak, że się nie mylę....
 — Ah! nie męczże mnie pan dłużej... Czyż nie widzisz, ile mi tem sprawiasz przykrości? — W czemże się nie mylisz?