Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/197

 — Jestem margrabiną de Coulange — wyprostowała się z dumą młoda kobieta — i pragnę nareszcie rządzić samowładnie w własnym domu.
 Matka cofnęła się przed nią o dwa kroki. Nie poznawała swojej tak uległej dotąd niewolnicy.
 — Wyrządzasz mi tem srogą zniewagę moja córko! — krzyknęła rozjuszona.
 — Dla czego?
 — Upokarzasz bowiem twoją matkę, i to przed kim? Przed służbą!
 — Odbieram ci berło, rządów domowych, które mi się od dawna należało.
 — To tak zupełnie, jakbyś mi powiedziała: — „Usuń się stąd, zawadza mi bowiem twoja osoba!“
 — Skoro mama pierwsza o tem zaczyna, wypowiem otwarcie, com na przyszłość postanowiła. Jeżeli pobyt w zamku nie wyda się wam obecnie zbyt uciążliwym; możecie zostać z nami do końca lata. Od dziś jednak proszę polecić mojemu bratu wynalezienie stosownego pomieszkania w Paryżu. Na zimę, nie wrócicie państwo razem z nami do pałacu margrabiów de Coulange.
 — Ah! ona mnie, wypędza! swoją matkę!
 — Nie wypędzam wcale, tylko się rozstajemy, ponieważ byłoby nam za ciężko żyć razem.
 — Niegodziwa! Co się ma stać z twoim bratem?
 — Brat będzie mieszkał razem z mamą, ma się rozumieć. — Matylda sucho odrzekła.
 Pani de Perny pozieleniała. Z ócz jej strzelały błyskawice.
 — I ta wyrodna istota ma być moją córką! — wybełkotała głosem zdławionym. — Kamień masz w łonie zamiast serca! Jam cię porodziła, wychowała, wykształciła, wydała za mąż, uczyniłam jedną z najbogatszych kobiet we Francji; komuż bowiem zawdzięczasz całe twoje szczęście i wyniesienie, jak nie mnie i nie twemu bratu? Gdyby nie nasze starania, zostałabyś chyba biedną wyrobnicą, przymierającą głodem, jak