Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/215

 — Cóż więc stało się takiego?
 — Zaraz ci to wytłumaczę, kochany mężu. Rozmówiłam się dziś rano z moją matką, bardzo stanowczo, i w tej to rozmowie dostała ona ataku nerwowego, który szczęśliwie minął nie zostawiając śladów po sobie.
 Margrabia osłupiał, wpatrzony w żonę.
 — Coraz mniej rozumiem!... — szepnął.
 — Powiedziałam matce bez ogródek, jak myślę się urządzić na zimę w Paryżu.
 — W tem nie widzę jeszcze nic złego. Margrabinie de Coulange, przysługuje prawo oświadczyć nawet własnej matce, jakie są na przyszłość jej życzenia.
 — Tak i ja sądzę Edwardzie. Tylko że mój zamiar nie podoba się pani de Perny i jej synowi.
 — Cóżeś postanowiła tak ważnego?
 — Zapowiedziałam z góry mojej matce, że nie możemy nadal mieszkać razem z nimi.
 — A to nie lada niespodzianka, moja droga!... Nie byłem przygotowany na coś podobnego.
 — Uczujemy się swobodniejszymi, pozostając sami.
 — Zaręczam ci droga Matyldo, że twoja matka i brat, nigdy i w niczem mi nie zawadzali — wtrącił dobrodusznie margrabia.
 — Mniejsza o to, mój najdroższy. Pragnę jednak żyć odtąd wyłącznie z tobą i dla ciebie.
 — Może masz i słuszność. Nie mogłaś przecie postanowić czegoś tak wielkiej doniosłości, bez ważnego powodu. Dokuczyli ci podczas mojej nieobecności, co?
 — Tak... rzeczywiście...
 — W czemże zawinili względem ciebie?
 — Bądź dobrym jak zawsze Edwardzie, i nie pytaj mnie o nic. Nie mogłabym odpowiedzieć ci szczerze. Chciej jednak wierzyć, że nie postanowiłam niczego, bez głębokiego namysłu, Jeżeli pragnę rozłączyć się z matką i bratem, muszę mieć po temu nader ważne powody.
 — Nie wątpię o tem ani na chwilę, moja droga. Ufam ci bez granic. Wiem, że nic nie uczynisz coby nie było słusznem.