Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/236

 — „Ta już dość się nacierpiała!“ — Wtedy zeszle łaskawie na moją drogę samotną, jedną z Jego gwiazd przewodnich, a ta zaprowadzi mnie wprost do mojego dzieciątka!
 Dyrektor był bardzo wzruszony i rozrzewniony. Pomimowolnie stanęły mu łzy w oczach. Uścisnął serdecznie w obu dłoniach rękę Gabryeli, i rzekł:
 — Nie trać nadziei moje biedne dziecię! To jedyna jeszcze pociecha w nieszczęściu. Goi ona, a przynajmniej zabllźnia i najgłębsze rany. Jestem i ja przekonany, że prędzej czy później, odda ci Bóg twego syna.
 Pierś Gabryeli podniosła się ciężkiem westchnieniem.
 — Kiedyż pragniesz pani opuścić ten dom?
 — Jak najrychlej, panie dyrektorze.
 — Dziś mamy sobotę.... zabawisz u nas pani przez niedzielę, a w poniedziałek będziesz zupełnie wolną.
 — Dziękuję serdecznie panu dyrektorowi — odrzekła Gabryela z niskim ukłonem.
 Odeszła do swojego pokoiku.
 Dnia trzeciego, o pierwszej po południu, otworzono Gabryeli bramę szpitalną.
 Czekał na nią powóz. Kuferek z jej rzeczami włożono tymczasem na koziołek.
 — Gdzie mam panią odwieźć? — spytał woźnica.
 — Na ulicę Clichy — odpowiedziała.
 Wsiadła do powozu i pojechała.
 Woźnica śmignął lekko batem swojego rumaka, po bokach mocno zapadłych, i konisko pomknął truchcikiem w kierunku wskazanym.
 Dla czego Gabryela kazała się zawieść tam. a nie gdzieindziej? Pomyślała, że owa damulka, która przedstawiła się jej jako wdowa Trélat, tam ją znalazła niegdyś. Może więc odszuka złodziejkę, raczej w tej części miasta, niż gdzieindziej.
 Wiedziała doskonale, jak jest okropnie zmienioną, że nikt z dawnych znajomych nie poznałby jej na pewno. Mogła więc ukazać się śmiało nawet swoim najserdeczniejszym towarzyszkom z magazynu.