Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/259

sumkę, która pozwoli mi przeczekać dni kilka, zanim znajdę stosowne zatrudnienie.
 — Podobałaś mi się pani na pierwszy rzut oka — przemówiła serdecznie odźwierna. Wyglądasz na osobę nieszczęśliwą, uciśnioną, ale bardzo uczciwą. Pokoik do mnie należy, i ja go wynajmuję, Jeżeli tylko znajdziesz go stosownym dla siebie, przyjmę panią najchętniej na lokatorkę.
 — Ile żądasz pani za niego miesięcznie?
 — Nie drogo. — Dwadzieścia pięć franków na miesiąc.
 — Czy raczysz mi go pani pokazać?
 — No, spodziewam się. Nikt przecie nie najmuje pomieszkania, nie oglądnąwszy, czy mu będzie do gustu.
 Udały się na piętro trzecie i ostatnie. Weszła Gabryela do malutkiego wprawdzie pokoiku, ale czyściuteńkiego, z ładnem obiciem, w bukiety róż, na tle niebieskiem umeblowanym dostatecznie, a szczególniej doskonale oświetlonym.
 Zadowolił ją pod każdym względem. Otworzyła okno. Wychodziło ono na ogrody i sady.
 — To tylko bieda, że nie zobaczysz pani ztąd niczego — wtrąciła odźwierna.
 — Oh! o to nie idzie mi wcale — odpowiedziała Gabryela.
 Na jej bladych ustach pojawił się uśmiech słodki a żałosny.
 — Będę miała przed oczami kwiaty, drzewa, i zieloną murawę. Czegóż mogę pragnąć więcej — dodała.
 — To prawda. Na kwiatach, nie zbraknie tu pani. Nie darmo nazywają naszą ulicę „kwiatową!“ Przypadł pani zatem do gustu mój pokoik?
 — Najzupełniej.
 — Możesz więc pani zamieszkać w nim, kiedy zechcesz.
 — Biorę go natychmiast. Oto dwadzieścia pięć franków, za pierwszy miesiąc.
 — A pani rzeczy.
 — Zostawiłam kufer w winiarni na rogu ulicy Clichy. Poszukam kogo, aby mi go przyniósł.